ถิ่นไทยในป่ากว้างห่างไกล
แสงวัฒนธรรมใดส่องบ้าง
เห็นเทียนอยู่ร่ำไรเล่มหนึ่ง
ครูนั่นแหละจะร้างเสกให้ชัชวาล


ทักทายด้วยบทกลอนที่ทำให้นึกย้อนไปถึงสมัยที่อยู่ในรั้งเเดง-น้ำเงิน เมื่อคราวตอนเป็นลูกเเม่ย่าศรี หกปีที่เคยอยู่บ้านเเห่งนั้นมา
เเบบว่ามีทุกรสชาดของชีวิต มีครูบาอาจารย์ที่คอยช่วยกันเติมน้ำทีละน้อยๆให้เต็มเเก้ว มีเพื่อนๆที่คอยเเต่งเติมสีสันให้ในเเต่ละวัน
มีเรื่องราวนับร้อยพันที่ผ่านพ้นไป...อยู่ๆก็คิดถึงขึ้นมา...ความทรงจำสีจางๆ

แม้ลำบากจะสืบสานพระปนิธานสมเด็จย่า
ถึงจะเหนื่อยและหนักสักเพียงไหน
จะไม่ทิ้งความตั้งใจที่เริ่มต้น
จากหลายแรงหลายใจของหลายคน
นะที่นี้จะเกิดผลในเร็ววัน...... ...
จากแผ่นดินที่ร้างและว่างเปล่า
มีตึกใหญ่ทอดยาวอย่างที่ฝัน
มีความหวังจะปลูกสร้างสถาบัน
ที่จะมอบค่าอนันต์แก่แผ่นดิน ...
เพราะพระปนิธานสมเด็จย่า
อยากให้มีการศึกษาทุกทองถิ่น
เฉลิมพระเกียรติสมเด็จพระศรีนครินทร์
คือทรัพย์นที่มอบคืนผืนดินไทย ...
และร้อยเอ็ดจะงดงามกว่าแต่ก่อน
เพราะที่นี่คือพระพรที่หลั่งไหล
สมเด็จย่าอยากให้เรามาร่วมใจ
จุดดวงไฟการศึกษาพัฒนาคน ...
โรงเรียนนี้จึงจะมุ่งในทางนั้น
แม้ลำบากจะบุกบั่นไม่ยอมบ่น
รักศักดิ์ศรีมีคุณธรรมนำทุกคน
เราเริ่มต้นเพื่อสร้างเส้นทางไกล.